W internecie od kilku dni jest bardzo gorąco ze względu na to co wydarzyło się w Nanga Parbat. Czytamy informację, słuchamy doniesień i wydajemy ocenę. Łatwą ocenę! Oceniamy czyjeś życie, decyzje i poglądy. Toczą się zażarte dyskusje, tworzą się obozy które coraz bardziej doszukują się „nowinek” na dany temat. I tak sobie myślę, dokąd to ma prowadzić? Po co to robimy i komu ma to służyć?
Stoję przy oknie i patrzę na ten zwariowany świat w którym każdy ocenia każdego. Zastanawiam się nad swoim życiem i widzę jak często ja jestem wystawiana na ocenę i jak często ja oceniam innych. Przecież nie raz zdarzyło mi się rzucić „nie rób tak, to głupie!”, „po co to robisz, przecież to nieodpowiedzialne!”. A ile razy ja słyszałam słowa „nie poradzisz sobie!”, „tak nie powinna robić odpowiedzialna osoba!”. Te słowa ranią, bo nic tak bardzo nie boli jak podcinanie skrzydeł drugiej osobie. Przecież nie musisz mnie rozumieć, nie musisz zgadzać się z tym co robię, ale zaakceptuj mój wybór! Pozwól mi być sobą i pozwól mi popełniać błędy.
